Niet niks

#41 – 8 januari 2023

Hoewel ik mezelf enige handigheid niet ontzeg, is het er nooit van gekomen een protestbord te maken. Moet niet te moeilijk zijn: men neme een licht stuk hout of stevig karton en een prettig in de hand liggende stok en de basis is er. Nu het leukste, een rake tekst verzinnen. Waar ik de wereld mee tref.
Tot daar kan ik die gasten die hun slogan met Oud&Nieuw op de Erasmusbrug projecteerden goed volgen. Moet in de voorbereiding een machtig project geweest zijn. Heel romantisch werd dat daarna als ‘zolderkamerterrorisme’ aangeduid. Over de boodschap, de brengers en hun doel hier verder geen woord vuil gemaakt.
Op mijn zolderkamer zit ik ook na te denken over wat ik vind van wat ik zoal waarneem. Niet eens zeker over het realiteitsgehalte daarvan, raak ik dan soms vervuld van zo veel zorg of verontwaardiging dat actie eigenlijk niet mag uitblijven. Mijn verantwoordelijkheid pakken voor een betere wereld. Wat moet er op mijn bord komen te staan, waar te beginnen en aan wie te adresseren?

Daar sta ik dan met mijn bord. Liefst alleen. Op een strategische plek van waaruit ik de spelbepalers op andere, betere, gedachten breng. Dat heeft denk ik meer impact dan mij te begeven onder opgewonden medestanders waar mijn boodschap vervliegt in de massa.
Het is er alleen nooit van gekomen. Verder dan een paar solo-acties met mijn saxofoon in een drukke winkelstraat heb ik het niet gebracht. Waarbij een duidelijk doel ontbrak, anders dan dat ik het zelf gewoon leuk vind.
Mijn bijdrage aan een betere wereld is derhalve bijna te verwaarlozen. Mag ik zo dood gaan? Zonder straks iets heroïsch op mijn denkbeeldige grafsteen? Het onderwerp blijft voorlopig dus op de agenda in mijn zolderkamer.

Intussen stel ik mij tevreden met mijn zonnepanelen. Nee, nooit toe besloten uit kille berekening, maar omdat het principe mij aanspreekt. Uit de zon de benodigde elektriciteit opwekken. Dat mocht wat kosten. De leverancier van die dingen leverde mij zelfs een app waarop ik kan zien welke voordelen ik hierdoor voor het milieu bereik: tot dusverre een vermeden CO2-uitstoot van bijna 5.750 kg, gelijk aan 172 geplante bomen. Eigenlijk raak ik vooral geïrriteerd door deze informatie. What the f..ck, ik heb geen enkele boom geplant! Op de kerstboom na dan, die inmiddels in onze tuin probeert te overleven. Niet voldoende voor mijn grafsteen.
Ook niet het ‘Niet Niks-doosje’ waarin ik zojuist investeerde. Door een berichtje van Loes op de sociale media kwam ik erop. Met de aanschaf van dat doosje draag je bij aan echt fysieke nieuwe aanplant *). Dat hoop ik dan maar, schreef de cynicus. In elk geval beter dan niks doen.

Niet niks dus. Die mededeling zou het op mijn grafsteen eigenlijk best lekker doen. Met de vraag ‘wat dan wel’, kan ik in mijn zolderkamertje lekker nog even vooruit.

*) Zie www.niet-niks.nl