Kermis vieren

# 37 – 4 november 2022
Dat deed ik, vorige maand, in Wenen. Eindelijk moest het er eens van komen, een rondje te draaien in het fameuze Riesenrad. Voor mij de afdeling Eng, maar ja, kermis vieren is een bilslag waard.
Op een stralende septemberochtend in alle vroegte met de metro naar Prater.
Druk was het niet, deze doordeweekse dag.
Het rad draaide zeer bedaard zijn ding, telkens halthoudend als er een nieuw gondeltje voor de opstapplaats verscheen. Waar trouwens amper ingestapt werd.
Alle tijd om daar in de hoogte wat tot bedaren te komen. Zolang mijn drie medepassagiers zich althans niet bewogen. Maar dat deden ze wel, heen en weer, alle kanten van Wenen fotograferend.
Zo incasseerde ik in opperste berusting mijn bilslag. Eens moet ergens toch je einde komen. Vandaag in Prater dus.

Ik zat vooral strak het foldertje van het kermispark te bestuderen. Grappig, ze hadden eenzelfde soort cartoon gekozen als ik voor mijn boek ‘Kermis vieren is een bilslag waard’.
Een staande uitdrukking bij mij thuis. Naar Oma Nijmegen beweerde was dat een Drents gezegde, waarvan verder overigens nooit iemand had gehoord. Ook in Drenthe niet. Hoe dan ook, zij klinkt krachtig en spreekt tot de verbeelding van elke toehoorder. Wat natuurlijk wordt bedoeld is dat je de gevolgen van je daden hebt te ondergaan. Maar ook: wees je bewust dat er altijd wel een prijs is die je voor je daden moet betalen.
Ik vond dat die uitdrukking mijn lijfspreuk had kunnen zijn. Of zou moeten zijn. Leven als de eeuwige optimist, onbevangen erin kleunen, we zien wel hoe het uitpakt. Met mijn vaardigheden red ik me er heus wel weer uit. Ja, zo ging het tot dusverre wel.
Het boek was al snel na verschijning uitverkocht. Leuk. Eigenlijk een piepklein best-sellertje dus.

Intussen staat een nieuw boek in de steigers. Geen deadline, geen streefdatum, we zien wel. Heb dus nog even geduld, ik amuseer me er op dit moment prima mee. Kermis vieren, maar dan veilig vanachter mijn bureau.