#78 voornemens

7 januari 2025

Naar de kapper gaan is niet mijn hobby. Maar van tijd tot tijd moet het, als verder uitstel voor mijzelf niet meer is uit te leggen. Het verschijnen van het nieuwe jaar geeft een steuntje in de rug: het helpt vast ergens mee als ik met een knap bolletje 2025 tegemoet treed. Tegelijk ook weer wat aardiger zijn voor de mensen in mijn omgeving.

In de herenkapsalon waar ik altijd kom zijn er drie stoelen en evenzoveel kappers. Ik kies altijd voor kapper Tim. Na het uitwisselen van de beste wensen gebaart hij naar zijn stoel en zwiert mij de poncho om. Gesprekken komen meestal wat moeizaam op gang, maar een half uur voor stommetje in die stoel zitten, met uitsluitend uitzicht op mijn eigen konterfeitsel, maakt de behandeling helemaal tot een kwelling, dus stel ik mij steevast tot taak iets aan te snijden waarover onderhoudend gekletst kan worden.
Uit de wachtkamer – het zitje met de krant en autotijdschriften – komt zowaar hulp. “Hebben jullie dat gelezen? Van die conducteur die de treinreizigers knuffelt? Een knuffelconducteur noemen ze dat. Het schijnt te helpen tegen alles en nog wat”.
Vooruit, elk onderwerp is beter dan stilte en het ontlokt vanuit de andere stoelen en hun behandelaars meteen ook levendig commentaar.
Van “Dat mens durft”, “kennelijk werkt het” tot “zou dat nooit tot gedoe leiden? Handtastelijkheden, ongewenste intimiteiten en dat soort dingen?”. Maar waardering en bewondering overheersen in dit groepsgesprek. Gewoon wat aardiger zijn voor elkaar.
“Zouden jullie hier ook moeten doen!”, oppert de klant in de stoel naast mij. Hilariteit alom. Ik meen dat enig tegenwicht nu wel gewenst is, en ik probeer het met “bah, al die haren…”. Tim wuift mijn inbreng met verontwaardiging weg, erop wijzend dat zij de clientèle voor vertrek altijd keurig schoonborstelen. “Niks hoor, geen argument, we gaan het gewoon doen en we beginnen er dit nieuwe jaar mee!”
Niet mijn ding en met opkomende ergernis onderga ik zwijgend het vervolg van de knipbeurt. Het knuffelen van vreemden is toch bepaald niet waar ik bekend om sta.

Mijn buurman-klant is eerder klaar. Nadat hij is opgestaan en is schoongeborsteld ondergaat hij inderdaad de in het vooruitzicht gestelde hug. En niet alleen van zijn behandelaar, maar ook van Tim en de derde dienstdoende kapper.
Nee, dit wil ik niet. Hopelijk toch voldoende duidelijk gemaakt. Als het hier voortaan zo gaat zoek ik wel een andere kapper. In een lacherig sfeertje blijven flauwe toespelingen volgen. “U bent zo aan de beurt meneer!”, spreekt Tim uitdagend.
Met toenemend ongemak zit ik mijn behandeling uit.

Tim is nu ook zo ver. Demonstratief borstelt hij alle geknipte haar zorgvuldig weg en met een sierlijke zwaai word ik van de poncho ontdaan. Nu gaan we het hebben …
“Meneer, dat was het dan, € 22,50 alstublieft”.
Verder niets. Ook de collega-kappers vervolgen onverstoord hun arbeid. De grap bleek uiteindelijk toch echt eenmalig.
Gek genoeg voelde ik me opeens een beetje kinderachtig en truttig. Zo erg zou het toch niet zijn geweest? Preutserik, die ik was! Ik kon de neiging om nu zelf een hug te geven maar amper onderdrukken. Had ik het jaar niet wat hartelijker kunnen beginnen?
Met onverwacht bezwaard gemoed stap ik winkel uit. Daar ging mijn eerste beste voornemen. Frisse lucht!