#86 Strandcultuur

31 mei 2025

De parasol, symbool voor vakantie, strandplezier, even helemaal niets doen. Of waaronder je aan een boek begint en in slaap sukkelt. Op populaire zonbestemmingen zijn er stranden vol rijen zonneschermen, naar kleur gegroepeerd, strak in het gelid. Plaatsbewijs voor een vierkante meter zand.

Zo ook op een eilandje vlak voor de Italiaanse kust. Een schilderachtige locatie, een kerkje, een hotel, wat huizen, een haventje en verder vooral strand. Alles zo klein dat er geen plek is voor auto’s. Des temeer voor parasols. Volop, maar nog altijd te weinig om aan alle vraag te voldoen. Elke morgen, als de veerboot zijn vrachten vakantiegangers overzet, breekt het spektakel los. Om een plekje niet-in-de-zon. In de loop der jaren hebben de verschillende parasollenbazen met een uitgekiend patroon alle beschikbare ruimte op het strand weten te benutten, met blauwe, groene en oranje parasols. Waarmee tevens hun afzetgebied voor de crodino’s, sgroppino’s, limoncello’s en aperols is gemarkeerd.

Maar eerst moet het probleem van de schaarste worden opgelost. Aangezien net gearriveerd strandvolk telkens weer bereid blijkt niets en niemand ontziend voor de beste plek te gaan, hebben de exploitanten een systeem moeten invoeren om de gasten zo prettig mogelijk over het stukje strand te verdelen. En voor de parasollenbazen minstens zo prettig: een tariefsysteem variërend van € 25,- voor de achterste rijen tot € 50,- voor de beste plekken vlak bij de zee (prijspeil 2024). Aan dagdelen doen ze niet, een toegangskaartje geldt voor de gehele dag, het moet wel simpel blijven.

Daarmee bleek het probleem toch niet helemaal opgelost. Je zou zeggen, wie het eerst komt, wie het eerst maalt, maar dat is wat moeilijk als de klandizie per bootvracht tegelijk arriveert. Ondanks de hogere prijs blijkt er steevast de meeste belangstelling voor de plekken vooraan.
Je zou zeggen dat dit met verdere prijsdifferentiatie eenvoudig moet zijn op te lossen, maar de lokale autoriteiten hebben daar een stokje voor gestoken; het moet wel leuk blijven op het eiland. Als er meer gegadigden zijn dan plekken – en dat is in de zomermaanden dagelijks het geval – dan wordt geloot: de kaartjes van de veerboot gelden dan als lotnummer.
Ieder land zo zijn gewoontes, maar hier leidt die korte verloting telkens tot heftige emoties en daarmee gepaard gaande opgewonden discussies. Gehele families overstuur, wie heeft het bootkaartje nou, ging de verloting wel eerlijk, en zo meer.

Wie vertrouwd is met deze routine, en heus dat ben je in één dag, kiest voor een plekkie achteraan. Kost het minste (en dus nog budget voor lekkere drankjes), je behoeft niet te wachten op je plek en bovenal, je hebt de garantie getuige te zijn van een half uurtje heerlijke opwinding rond die bijzondere parasollenloterij.