#84 April

1 april 2025

April, de maand van Caroline Lo Tempio, geboren in Niagara Falls op de 29ste april van 1929 en overleden op de 17de april 2023. Net geen 94 werd ze.
Ze noemde zich April Stevens.
Geen mooier moment dus om stil te houden bij waar April wat mij betreft vooral bekend om werd: Deep Purple, de hitsong uit 1963. Die zong ze met haar zes jaar jongere broer, Nino Tempo, samen traden ze in die tijd op als Nino Tempo & April Stevens.
De originele uitvoering is uit 1933, geschreven door componist/pianist Peter DeRose, het werd eind jaren ’30 een hit met zangeres Bea Wain. Een zoetgevooisd nummer mag je wel zeggen en dat bleef het trouwens ook in de uitvoering van zo’n 25 jaar later.

Nog altijd vraag ik mij af wat ik nou eigenlijk heb met dat nummer. Oké, een aardige melodie, voor mij zelfs een oorwurm, als ik haar eenmaal in de kop heb, ben ik d’r voorlopig niet kwijt. Maar het is geloof ik iets in de uitvoering dat mij raakt. Misschien hun samenzang, die honingzoete “nog-één-liedje-voor-het-slapen-gaan” stem van April en de lead van broer Nino met de nodige falset-frasen en vooral de match van hun samenzang. Het nummer werd in 14 minuten rest-tijd eigenlijk als demo opgenomen, waarbij Nino onderweg ook nog eens zijn tekst kwijt was. April sprong bij en zegde hem de woorden hardop voor. De producer vond het achteraf wel wat en besloot het zo te laten. Aangezien ze deze vorm nadien vaker – zoals in het ook al zo leuke ‘Stardust’ en ‘Whispering’ – gebruikten, kan je je afvragen of dit niet een marketingverhaaltje was. We zouden het Nino nog kunnen vragen.
Over het liedje en deze opname valt nog veel meer aardigs te vertellen, maar dat voert op deze plaats te ver. Hooguit nog even dat de plaat op nummer 1 in de Billboard Hot 100 kwam en in 1964 met een Grammy werd onderscheiden.

Wat is het dat je zo’n nummer sinds je jeugd met je meedraagt? Ik zal het thuis hebben meegepikt. Te jong nog om me om de songtekst of om de uitvoerenden te bekommeren, het was echt alleen de muziek die me kennelijk raakte. Het opgewekte tempo, de melodielijn en de aparte harmonieën in hun samenzang, moeten zich toen hebben gezet in de Afdeling Muziek van mijn brein. Ongetwijfeld associërend met aangename momenten die samenvielen met mijn Deep Purple. Om nooit meer kwijt te raken. Zonder een concrete herinnering aan toen trouwens. Het lied kreeg gewoon een plekkie in mijn lijf.

Gold niet voor mij alleen trouwens. Later werd er een rockband naar het nummer vernoemd omdat een oma van één der bandleden het zo’n leuk nummer vond. En Billboard-redacteur Andrew Unterberger schreef ter nagedachtenis aan de zangeres over de hit “een heerlijke pop-eigenaardigheid, een merkwaardig juweel van de pop uit de jaren ’60”. Voor mij mogen die woorden in hoofdletters.

Tijd om het plaatje weer eens op te zetten. En me voor de zoveelste keer af te vragen wat ik er nu zo lekker aan vind.

PS
Over lekker gesproken: volgens platenbaas Ahmet Ertegun, die het zangduo thuis opzocht, maakte moeder Lo Tempio de beste spaghetti ten westen van Milaan