#57 Oekraïne

23 februari 2024

In de straat waarop ik uitkijk hangt sinds een jaar of twee een Oekraïense vlag aan een woonhuis. Soms wappert hij uitbundig en strak gestrekt, dan weer slapjes meeflodderend op de wind van het moment. Zet ‘m op Oekraïne!

Maar er zijn ook dagen dat hij verstrikt zit om zijn eigen stok en het blauw en/of geel nauwelijks meer zichtbaar zijn. Dan niet die tweekleur, er zou van alles om die stok kunnen zitten. Voor wie weet hoe het zit met de stok lijkt Oekraïne dan even verdwenen.
In gedachten bel ik aan en wil ik de bewoners attenderen op het uiteraard niet bedoelde effect van hun solidariteit. Of zouden ze het opgegeven hebben. Twee jaar na de Russische inval. Morgen, 24/2 om precies te zijn.

Ik kon het toen amper geloven, wat bezielt die Russen?!
Toen was daar ineens Volodymyr Oleksandrovytsj Zelensky, de president van Oekraïne, in de pers afgeschilderd als een voormalig komiek, acteur en auteur. Ook dat nog.
De man verscheen in pseudo gevechtskleding, legergroen, en symboliseerde daarmee zijn strijdlust te midden van zijn zo betreurenswaardige landgenoten. Stoere taal en de Oekraïners beten van zit af. Zo’n inval kon toch niet zomaar!
Zijn boodschap bleek geen toneel en Zelensky ontpopte zich als een serieuze tegenspeler van de Sovjet-Unie. Zijn leger leek stand te houden en begon zelfs terug te slaan.
Het zou even duren en het zou verschrikkelijk veel slachtoffers kosten, maar het zou goed komen.

Intussen twee jaar verder en ik betrap me erop dat mijn intense belangstelling en betrokkenheid gaandeweg begint plaats te maken voor gelatenheid en wegkijken. Geen desinteresse, in tegendeel haast.
Ik kan het verloop van die oorlog steeds slechter verdragen. Weer een winter van verschrikkingen, slachtoffers en peilloze ellende. Laat het stoppen.
Het voelt als de kop in het zand steken en tegen beter weten in hopen op dat ultieme moment dat het plotseling over is. Dat Oekraïne binnen haar oorspronkelijke landgrenzen haar wonden kan gaan likken.

Dat wegkijken irriteert me en dat voelt heel ongelukkig. Vaak heb ik geprobeerd mij een voorstelling te maken van het wegkijk-gedrag van een vorige generatie voor en tijdens WOII.
Realiseerden die lui zich dan niet wat er gaande was? Die gelatenheid deed me altijd afvragen hoe ik in die situatie gereageerd zou hebben. Ook berustend en de dingen de dingen latend?
Welaan, het ongemakkelijke antwoord dringt zich deze dagen met pijnlijke gelijkenis op: wat moet je, wat kan je? De barricaden op en de wereld eens even laten horen hoe het wel of niet moet?
F..ck it, man, je weet het altijd toch zo goed? In je luie LeoLux-fauteuil met een glas onder handbereik. Doe wat!

Ja, diep wegkruipen in het hol van de rechtvaardigingen. Wat kan je als eenling? Ik ben toch geen militair? Wat voor invloed zou ik ooit op wie kunnen uitoefenen om dingen veranderd te krijgen? Berust in het besef dat je maar een oneindig klein radartje bent in die wereld vol onrecht en geweld. Een toeschouwer, veilig op afstand!
Wees blij. Ja, dat moet ik zijn, gelukkig met de situatie waarin ik mij mag bevinden. Lucky guy, geniet!

Nee, dat voelt nog steeds niet goed, verre van dat, maar laat ik me vanaf nu dan vooral inspannen mijn geluk en dat van mijn directe omgeving te koesteren en te delen. En, hoeveel valt er op dit gebied in dit kleine landje niet te doen.

De tranen om Oekraïne laat ik lopen,  alsjeblieft laat het ophouden, laat het snel klaar zijn!  Alsjeblieft.