#26 Walking shoes

28 februari 2022

‘Met mijn lichtblauwe pak, donkerblauwe overhemd, stropdas, pochet en zwarte brogues zag ik er helemaal uit als de goedgeklede detective die ik zou moeten zijn’, schreef Raymond Chandler (met dank aan Susie Hodge van wie ik het citaat pikte).

Alsof het ondergetekende betrof, op zo’n officiële gelegenheid die er van tijd tot tijd in het arbeidzame leven passeert. Nou ja, met donkerblauw pak en lichtblauw overhemd dan wel. Maar ja, ik was ook geen detective. Mocht daaromtrent ooit twijfel hebben bestaan, dan was de kleur van mijn schoeisel wel de meest doorslaggevende aanwijzing: ik verkoos bruin in plaats van zwart. Bruine gaatjesschoenen. Van Nederlandse makelij ook nog eens.

Dus niet de originele van de Engelse bootmaker John Lobb. De naamgever van deze voorname schoenmakersdynastie (thans gevestigd 9 St James’s Street, Londen) vertrok wegens gebrek aan emplooi in 1849 naar Australië. Daar maakte hij laarzen voor goudzoekers. Schoenen die tegen een stootje moesten kunnen dus. En met een bijzonder feature: een bergplaats in de hak om het gevonden goud in te verstoppen. In 1866 keerde hij in zeer goeden doen terug naar Engeland en begon zijn winkel voor exclusieve, uitsluitend op de maat van de klant gemaakte schoenen. Ultiem maatwerk. Aan de kwaliteit van de schoenen werden ook nadien geen concessies gedaan. In 1937 verscheen het ontwerp van de ‘half brogue’, de schoen met de gaatjes. Oorspronkelijk bedoeld voor in drassig terrein, een wandelschoen, geschikt voor het ruigere werk. Maar in het Engelse uitgaansleven deed hij het ook heel goed en gaandeweg verschoof zijn bestemming naar meer formele gelegenheden en uiteindelijk werd het de standaard schoenenoutfit voor de gehele nogal traditionele Londense zakenwereld. Maar ook celebraties als Frank Sinatra, Duke Ellington, Andy Warhol en Calvin Klein wisten de winkel van Lobb te vinden. ‘For the world’s true originals’.

Hoe dan ook, toen mijn pseudo detective-bestaan ten einde was gekomen, zat ik dus met die brogues. Weliswaar namaak, maar toch ook van een heel degelijk soort. Och, in mijn schrijvershok, onder mijn spijkerbroek blijken ze het ook prima te doen, en in de tuin al evenzeer. Waren ze daar oorspronkelijk toch voor bedoeld?

Maar eigenlijk wilde ik het daar helemaal niet over hebben. Het ging me om de muziek die me tijdens m’n nieuwe werk vaak tot inspiratie dient en dan in het bijzonder de welluidende klanken van baritonist Gerry Mulligan. Hij was het die ‘Walking Shoes’ (zie en luister onder) schreef en speelde.

Zo kwam ik op die schoenen. Niet kapot te krijgen!