Skip to content

De verbeelding achterna

# 1917 september 2021

Da’s best gek. Het verbaast me. Het verhaal van ‘Het meisje met de paardenstaart’ is verzonnen, volkomen fictie. Ontstaan tijdens de dagelijkse schrijfsessies vanachter mijn bureau. Wanneer ik opkomende gedachten de vrije loop laat gaan en beelden aaneengeknoopt in woorden vorm krijgen. Gaandeweg ontstaan zo ook personen met specifieke eigenschappen die gesitueerd worden in de tijd en in hun leefomgeving. Gaan onder mijn hoede hun eigen levens leiden. 

En ik leef met ze mee. Zo, dat ik afgelopen weken maar eens ben gaan kijken waar Peer (hoofdrolspeler in mijn boek) werkte en waar Sue (idem) woonde. Ik schrok een beetje van die nieuwsgierigheid. Kom op Arnoldy, het zijn maar niet-bestaande spelers op je zelfverzonnen toneel. Na maanden fantaseren en boetseren bleken ze me zo vertrouwd, zelfs dierbaar geworden, dat ik nu wel eens wilde aanschouwen waar dat alles zich afspeelde en hoe het er in het echt uitziet.

Was een omgekeerde volgorde niet beter geweest? Eerst eens uitzien naar passende locaties, voordat je de hoofdrolspelers er op loslaat? Die behoefte had ik in het geheel niet en het was dus omgekeerd: nu maar eens kijken hoe het geweest moest zijn.

Wat hielp was dat we er deze nazomer met de auto op uit wilden, de natuur in, rust, uitgestrektheid en bij voorkeur ergens waar Corona niet al te dominant zou hebben huisgehouden. Zo kozen we voor Zweden. Kwam ik überhaupt al graag, voor m’n werk of tijdens een vakantie met de kinderen. Hun taal klinkt mij zo aangenaam, het eten bevalt me en de maatschappelijke verhoudingen lijken te beantwoorden aan wat mij in het leven goed dunkt. Voor mij als buitenstander althans.

Naast alles wat we wilden bekijken en bezoeken, dus zo mogelijk ook nog even langs Trollhättan en Linköping, de plaatsen waar Peer voor zijn werk moest zijn, en waar hij Sue leerde kennen die daar woonde en werkte. Je per auto verplaatsen in Zweden is bepaald geen straf dus die ommetjes konden er best af.

Surprise: in Trollhäntan waren er nog amper sporen van de Saab-autofabriek terug te vinden. Ja, het ‘Bil Museet’, maar daar hoef je niet echt voor om te rijden, was mijn idee. Het fabriekscomplex was smaakvol omgebouwd tot een trendy woonwijk voor vermoedelijk bovengemiddeld welgestelde yuppen. Overigens was er nog wel de nodige industriële bedrijvigheid. Samen met een Chinees conglomeraat wordt op die plaats aan een geheel nieuwe elektrische auto gewerkt. Wij zagen een gecamoufleerd testmodel voorbijkomen.

Wat niet minder verraste was de beroemde waterval in de plaats. Die is er namelijk niet. Dat wil zeggen, vanwege Covid 19 is anderhalf jaar geleden besloten de waterval af te sluiten. Voor de energievoorziening had hij nauwelijks meer betekenis en sinds jaar en dag ging hij alleen in het toeristenseizoen nog open, op gezette tijden. Komt, dat zien! Een nep-waterval dus. Energie-gigant Vattenfall die ooit in Trollhättan begon, is dus vernoemd naar een nepper. 

Honderden kilometers verder bezochten wij die andere Saab-stad, Linköping. Bij het binnenrijden kon je fabrieksnaam op de lokale voetbaltempel niet missen, de Saab-Arena. Maar dat Saab gaat alleen nog maar over de vliegtuigen. Auto’s worden niet meer gemaakt, ook al zijn ze nog zeer veelvuldig in het straatbeeld aanwezig. Alsof ze nog immer volop van de band rollen. Linköping, de meest Zweedse stad van Zweden naar het heet. Modern, schoon, ruim, overzichtelijk. Toch even kijken waar Sue gewoond zou hebben. Volgens het boek in een penthouse bij een park aan de Stångån, de rivier die de stad doorkruist. Mooi, sfeervol, sjiek. Ja, zoals ik het gedacht had! Missie volbracht. 

Maar nu moet het klaar zijn met die gekkigheid. De wereld van mijn boek is fantasie, waar alles kon en mocht. Waar ik me in kon uitleven. En de lezer hopelijk kon amuseren. Nu weer het echte Zweden. Hoogste tijd voor een hele echte fika.

Dit bericht heeft 0 reacties

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Back To Top