#65 Strikt vertrouwelijk

17 juli 2024
Het moest er ooit van komen: ik zou een keer meedoen aan de Vierdaagse. Als geboren en een klein beetje getogen Nijmegenaar groeide ik op met de gloed van dat vierdaagse wandelevenement. Door mijn vertrek uit de Keizer Karelstad raakte dat gewandel echter ook gauw uit mijn gezichtsveld. Mijn sportieve uitdagingen lagen op een ander vlak – voor zover daarvan zelfs al sprake was. Het idee om niet-vrijblijvend eens een paar dagen achtereen een flinke wandeltocht te maken was door de jaren heen dan ook bijkans van mijn bucketlist geraakt.

Tot ik in mijn nieuwe woonomgeving geattendeerd werd op een vergelijkbaar evenement, de Vierdaagse van Apeldoorn. Natuurlijk niet zo prestigieus en uitdagend als de Nijmeegse editie, maar toch wel een evenement dat zijn 69ste jaargang ging beleven en doorgaat voor ‘de groenste vierdaagse van Nederland’.
Wat doet het ertoe, een vierdaagse is vier dagen achtereen lopen, en daar gaat het toch om. Het gegeven dat mijn agenda intussen meer open plekken dan reserveringen kent en het vooruitzicht dat ik zo al wandelende met mijn nieuwe zo groene omgeving kon kennismaken, deden mij realiseren dat mijn uitvluchten van steeds verder moesten komen. Nee, nu eindelijk een vinkje achter dat Vierdaagseplan zien te krijgen.

Maanden van oefenen gingen vooraf aan het project. Het door de organisatie afgegeven oefenschema trouw gevolgd, liefst met steeds een schepje er bovenop. Deze volstrekt ongetrainde wandelaar zou de tocht gaan volbrengen. De voorbereiding bleek in het geheel niet onaangenaam. Inderdaad, het is hier groen en hoe aangenaam is het al die bosgeuren op te snuiven, vogels (en wat ook meer) te horen, wild te spotten en de kleuren van de omgeving gedurende deze voorjaarsperiode te zien veranderen. Wandelen is nog niet zo kwaad en met de inzet van mijn iWatch en iPhone (ik wist tot nu toe helemaal niet wat die dingen allemaal kunnen) lukte het mijn prestaties wekelijks wat op te voeren. Leek vijf kilometer per uur aanvankelijk exclusief voorbehouden aan de echte routiniers, gaandeweg kreeg ook ik dat voor elkaar. Erger heb ik het niet gemaakt.

Mooie praat allemaal, maar nu het evenement zelf. Goed geprepareerd aan de start verschenen en uitzien naar vier dagen prachtige wandelingen resulterend in een uiterst bevredigende, eigenlijk steeds niet voor mogelijk gehouden, vink op de bucketlist.
Dat ik niet alleen zou lopen was me duidelijk, maar hoe dat zou uitpakken bleek een grote verrassing.

Een paar duizend medelopers, die er bijna zonder uitzondering aanzienlijk geroutineerder uitzagen dan ik. Niet alleen qua uitrusting, maar vooral ook in performance. Had ik toegetraind naar een mooie gemiddelde snelheid, die bleek deze dagen tot de langzaamste van alle andere deelnemers. Ik geloof dat ik op z’n best die dagen een stuk of tien lopers op snelheid wist te kloppen, voor de rest was mijn lot ingehaald, gepasseerd, overlopen te worden. Dat was dan maar zo.

Maar ik heb er wel wat van geleerd, een openbaring eigenlijk. Door bijna permanent groepjes lopers in mijn nek te weten die vanwege smalle paden of die anderszins niet direct konden passeren, werd ik ongewild getuige van vele ongecensureerde gesprekken, gedachtewisselingen, overpeinzingen die je in die onbevangen vorm zelden mag beluisteren. Kennelijk verleidt dat wandelen tot confidenties die je anders niet zo snel doet. Evidente vreemdelingen doen elkaar verhalen waardoor ik kilometers met ingehouden adem had voort te gaan. Ik vermoed dat die vertrouwelijkheden bij de wandelgenoot het gevoel oproepen zelf ook een duit in het confidentiële zakje te doen. En zo van openhartig naar openhartiger en verder. Aanvankelijk vond ik het jammer als zo’n stelletje me passeerde en ik het vervolg van het verhaal moest missen, maar al gauw ontdekte ik dat een volgend gespreksgroepje me op de hielen zat. Andere onderwerpen maar wederom net zo onbevangen en bijna schaamteloos.

De vier dagen vlogen om. Van de groene omgeving minder meegekregen dan waarop ik rekende, mijn zicht op de roerselen die de doorsnee wandelaar bezighouden is echter zeer verrijkt.
Daarover te vertellen heeft geen pas, dat was toch echt strikt vertrouwelijk. Althans, zo heb ik dat maar opgevat.