#59 Boeken & Bal

17 maart 2024
Van mijn uitgever had ik toegangskaarten voor het Boekenbal 2024. Niet voor het echte, maar voor de Apeldoornse editie. In Theater Orpheus, met op het podium wel echte schrijvers: Connie Palmen, Özcan Akyol en Tommie Wieringa. Apeldoorner Bas Steman interviewde de schrijvers en praatte de boel aan elkaar. En voor het bal-gedeelte was er een viermansband die (geloof ik) veel eigen werk speelde.

De avond ervoor was in Amsterdam het echte boekenbal. De schrijvers waren er geweest. Ze lieten er weinig over los maar verklaarden in elk geval nu niet al te brak te zijn.
De interviews tijdens het boekengedeelte waren aardig zonder al te veel scherpte. Conny Palmen borduurde met graagte voort op het uitgebreide interview over haar in het Volkskrant Magazine van het weekend daarvoor. ‘Connie Palmen heeft geen last van bescheidenheid’ was te lezen op de cover. En binnenin: ‘ze nam zich als schrijver voor één ding nooit te zijn: bescheiden’. En om een enkeling in één adem voor te zijn: ‘Ik weet dat veel mensen me niet kunnen luchten of zien’. Nadat de interviewer bij wijze van opening aan dat artikel had gerefereerd was het voor Palmen een inkoppertje om de zaal op haar hand te krijgen. Zonder enige bescheidenheid kon ze zeggen wat ze wilde, zich steeds beroepend op haar strenge leefregel. Het interview was net kort genoeg om het leuk te houden. Ze kwam er met glans mee weg.

De opzet van de avond was goed bedoeld, zij het niet erg origineel en bleef inhoudelijk toch wat hangen in oppervlakkigheden. Al was het mooi meegenomen van Tommy Wieringa te horen dat hij zijn romans schrijft zonder al te veel plan of een tevoren bepaalde structuur. Het verhaal volgt de woorden. Fijn te weten dat ik niet de enige ben die het verhaal zijn eigen weg laat zoeken.

Over het afsluitende bal-gedeelte moet ik kort zijn, al was het maar dat ik kort gebleven ben. Men werd geacht op het podium te ballen. Waarop ook de bar was gesitueerd. Waar ook de band een plaats was toegewezen. En uiteraard een Broekhuis-boekenstalletje, afgeschermd door enkel statafels, kennelijk bedoeld voor het signeren. Maar de schrijvers kozen hun eigen werkwijze. Van dansen kwam zo niet zo veel, of beter gezegd, helemaal niets.

Maar wie weet, begonnen ze daarmee pas toen ik vertrokken was. Teleurgesteld doordat mijn handtekening door niemand was gevraagd. Terwijl ik waarlijk een paar topboeken schreef. Kijk, toch wat geleerd deze avond.