Je wordt ouder papa

# 36 – 31 oktober 2022

Hoewel ik altijd meer een auto-man ben geweest, heb ik deze zomer meerdere keren van het openbaar vervoer gebruik mogen maken. Voor de ongeoefende gebruiker bleek dat niet overal even simpel.
In Salzburg bijvoorbeeld was het een helse opgave om voor de trolleybus het juiste toegangsbewijs te scoren. Slecht leesbare automaten, een zo genuanceerde tariefstructuur dat het moeilijk kiezen was wat op dat moment voor mij van toepassing was. Of de metro in Wenen. Een kaartje kopen was hier wel goed te doen, maar de bewegwijzering van de verschillende routes en treinsoorten vroeg daar weer dagen van try en vooral error. Waarom zo moeilijk als het in Parijs, Londen of New York een piece of cake is je bestemming ondergronds te bereiken.
Dan Praag. Zeer handige routeboeken, maar bovenal: voor 70-plussers bleek het vrij reizen. Geen kaartje nodig, wel het bewijs van je vergevorderde leeftijd. En zelfs daar behoefde ik mij aldus de hotelreceptie niet al te druk om te maken. Zeggen dat je 70+ was zou voldoende zijn. Kijk, dat was nog eens mooi. Alhoewel, tegelijk realiseer je je weer dat je tot een buitencategorie bent gaan horen.

Mijn eerste confrontatie daarmee was als eind vijftiger bij Stonehenge. Met mijn oldtimerkameraad Aad – de Here hebbe zijn ziel – door het aangename landschap van midden-Engeland toerend, passeerden wij die historische stenenverzameling. Toch even van nabij bekijken. Aad zou de toegangskaartjes regelen maar kwam voortijdig met onverholen enthousiasme terug: boven de 58 kreeg je seniorenkorting, wel een identiteitsbewijs tonen.
Als de dag van gisteren herinner ik me dat ik niet blij was. Gatver, senior was ik. Dat wilde ik niet, zo voelde ik mij niet. Het is nooit gaan wennen. Dat getal van je leeftijd drukt voor mij geheel andere waarden uit dan zoals ik mij voel. Toen en nog steeds. Vroeger vond ik 50 al oud, laat staan 65. Ik weet nog dat mijn oma 65 werd. Tijd voor het bejaardenhuis, zei men. Klaar was je leven, verder afwachten in een klein kamertje, wachten tot het einde. Kom op, dat ben ik toch niet?!

Ik zoek dan maar even troost bij Peter Koelewijn. Die in de jaren ’70 samen met George Kooymans in de tuin in Soest tot de vaststelling kwam dat ze ouder werden.

‘Je wordt ouder pappa, geef ´t maar toe,  je wil er alles aan doen, maar je weet niet hoe.  Je wordt ouder pappa, je wordt ouder pappa.’
en
‘Maar ik tel wel mee, in het café , want daar swing ik nog als een trein.  Net als de rest, die net als ik,  geen twintig meer kan zijn.  Daar zijn de dorst en de babbels groot  maar de daden klein.’
Tsja,
‘je wordt ouder pappa.’

En net als vroeger, ruim 40 jaar terug, wordt ik weer ouderwets vrolijk als ik dit nummeer opzet, te beginnen met dat klassieke drumintro’tje en dan die troostende tekst. Dank Peter, ouwe rocker, we gaan lekker ouder worden!