Dream on Four Wheels

#52 – 18 oktober 2023

De ruimte op het royale bureaublad was voor elke centimeter benut. Papierwerk, folders, een ordner, wat gangbare kantoorgereedschappen en pal voor mij een mooi gedetailleerd schaalmodel van een vooroorlogse rode Alfa Romeo-racewagen. Iets donkerder dan het Ferrarri-rood, zoals dat bij een Alfa van die tijd hoorde. Rustpunt te midden van wat voor mij aandeed als een ordeloze papierbende. De verantwoordelijke voor dit alles zat aan de andere kant van de chaos, EvdB – ‘zeg maar Ed’, de innemende verkoper verbonden aan het garagebedrijf. Mijn poging om met een omtrekkende bewegingen wat af te leiden van de laatste onderhandelingshordes, werd door VdB feilloos ingekopt: ‘mooi model hè, als we het eens worden is die van jou’. Zo werd ik niet alleen eigenaar van dat schaalmodel, maar tegelijkertijd kon ik mij gaan verheugen op de te leveren donkerblauwe Alfa Romeo-voiture.
Ik schrijf over 50 jaar terug. In Apeldoorn. Vanuit mijn woonplaats was dat de meest dichtbij gelegen Alfa-dealer. Aan een kanaal gesitueerd op een in mijn herinnering wat ordeloos bedrijventerrein met van alles wat. Waar je niet direct wat te zoeken had als je in Apeldoorn was. En al helemaal niet de plek voor die elegante Alfa-mobielen. Maar EvdB was een aardige vent, ik was tevreden over mijn deal en wat kon het verder schelen.

De naam van het bedrijf en van die vlotte verkoper kon ik mij van geen kanten meer herinneren, zoiets verdwijnt geheel uit je geheugen. Totdat ik nu, zo vele jaren later, weer in Apeldoorn ben. Aan de oevers van het Kanaal nog wel. Ik ben voornemens daar te gaan wonen.
Zat hier ooit niet die Alfa-dealer? Nu zijn alle dealerbedrijven van dat merk zo langzamerhand opgehouden te bestaan, dus die zou ik ook wel niet meer kunnen vinden. Ja, Kanaal Noord was het, daar waar ik nu ben. Het zou toch wel apart zijn om uitgerekend daar zo’n 50 jaar later neer te strijken.
Gesnuffeld in mijn auto-archiefje (sinds het bezit van mijn eerste Dinky Toy heb ik wat met auto’s dus zo’n glanzende folder van mijn ‘Dream on Four Wheels’ deed je niet weg) en ja hoor, op de achterzijde een stempel van het bedrijf inclusief de zichtbaar achteloos geschreven berekening (met doorhalingen en correcties!) van Ed over wat ik zou moeten bijbetalen. Auto’s verkopen is toch een vak.

Ik kon niet laten nog eens even naar die plek op zoek te gaan.
Nu blijkt dat in de achterliggende periode door de gemeente veel subsidiegeld is verkregen om de aanblik van het Kanaal te verfraaien, resulterend in een gevarieerde bebouwing met een eigentijdse uitstraling. Voor mijn idee is het kanaal door de stad geconfisqueerd en vormt het min of meer de begrenzing van het centrum.
Op die plek staat het nieuwe huis van onze keuze. ‘Million of Dreams’ verwelkomt je bij de entree, aan Kanaal Noord, zij het dat de straatnaam aldaar intussen is veranderd.
Nummer 200 van de Alfa-dealer blijkt toch ook wel een kilometertje noordelijker. Intussen geen Alfa’s meer maar een keurig ogend bedrijf in een ander merk.

Puzzeltje opgelost, het verhaaltje is klaar.
In de verte blijft toch iets hangen van toeval, van de terugkeer naar iets dat geweest is. Al is dat zelfs niet meer dan die enige, vervlogen, transactie.
Maar op voorhand voel ik me daar al een beetje op m’n plek, we hadden daar samen wat.
En misschien ga ik nog wel eens bij nummer 200 buurten.