#96 Bespiegeling

21 oktober 2025

Wat zie je eigenlijk als je in de spiegel kijkt? Hangt ervan af, is het de dagelijkse routine of gaat het om een specifieke spiegelwens? Bijvoorbeeld als er een bril moet worden gepast, of als er iets anders ad hokkerigs gevraagd wordt. Verder zijn er natuurlijk de toevallige confrontaties, met een spiegelende etalageruit of in de metro bijvoorbeeld. Hoe interessant deze ontmoetingen ook kunnen zijn, ik beperk mij hier tot mijn routine spiegelmoment, in de badkamer. Goedemorgen wereld! De eerste blik op mijzelf. Ben redelijk de oude gebleven, mag ik vaststellen. Het zit er allemaal nog, zonder dat ik dit expliciet hoef vast te stellen. Hooguit een blik op mijn haar, maar dat komt straks wel goed. Kortom, vertrouwd, mijn zelfde ik. Kom maar op, nieuwe dag.

Scheren. Het dagelijkse moment dat er vermoedelijk voor het eerst echt gekeken wordt. Een dot schuim spuiten en die gelijkmatig over de onderkant van het gezicht uitsmeren. Alleen voorhoofd, ogen, neus en oren zijn nog over om te bekijken.
Het moment dat ik het scheermes aan het werk zet, ben ik in de badkamer van heel lang geleden. Met mijn vader. Ik zat op de rand van het bad. Mijn vader voor de wastafel. Met een kleine dikke kwast draait hij heftig in een potje met zeep waardoor er schuim op de kwast verschijnt. Die strijkt hij uit over zijn wangen, onder zijn neus en in zijn hals. Wat gebeurde hier! Ik voelde mij met stomheid geslagen. Dit had mamma nooit met mij gedaan, ik had er ook nooit over gehoord. Vader beroerde nog een paar keer het zeeppotje en de nieuwe zeep maakte dat zijn witte gezicht gaandeweg veranderde in een halve kop slagroom. Was dit een grap, een spelletje?
Nu nam hij het scheermes van de wastafel. Ik had het ding in mijn verbazing niet eens zien liggen. Hij trok voorzichtig een eerste baantje door de slagroom en er kwam een mooi rechthoekig stukje wang tevoorschijn. Dit was leuk! Eerst de ene wang, bovenlip, hals, toen de andere kant en gaandeweg kwam mijn vertrouwde vader weer tevoorschijn.
‘Dit is nu scheren jongen, dat doe ik elke dag, en jij straks ook!’ Ik kon niet wachten, maar dat duurde achteraf bezien nog vele jaren.

Als ik mij nu scheer bedenk ik tevoren altijd hoe ik mijn eerste baantje trek, de ene kant of de andere. Beginnen onder mijn neus, of juist in de hals en soms gaan mijn gedachten in een flits dan even terug naar toen; Pa, hoe deed jij dat ook al weer?

(afbeelding boven met ChatGPT gegenereerd. Waarbij AI de essentie van de spiegel even vergat…)