#90 Aan zee

31 juli 2025

In jonger jaren was ik veel aan zee. Gemakkelijk van huis-uit te fietsen en als het maar even goed weer was was dat de plek waar ik zeker wist vrienden en vooral ook vriendinnen te treffen. Op een of andere manier vond ik ze daar leuker dan op school. Er golden andere wetten: een klas hoger of lager deed er niet toe, de pikorde in de klas geneutraliseerd, huiswerk en al dan niet gedoe thuis, on hold. Dat zou later wel worden opgelost.
De belangrijkste reden van het bestaan was nu even zorgeloosheid. En vooral de liefde. Meisjes zag ik daar met andere ogen. Niet alleen omdat ze hier gehuld waren in strandtenue – het weer liet dat trouwens lang niet altijd toe. Die minder alledaagse kleding leidde soms ook tot een serieuze herwaardering van deez of gene. Nee, het waren de zon, de wind, het zand en het geluid van de golven die de zintuigen beroerden en die inspireerden tot stoute perspectieven. Maar steevast tot weinig van de daarbij behorende daden. Eigenlijk waren al die meiden leuk, zij het dat sommigen nog net een beetje – of heel veel – leuker leken.
Bij voorkeur bevonden we ons in de nabijheid van zo’n houten strandpaviljoen zodat naar gelang de mogelijkheden ook wat consumpties konden worden genuttigd.
In mijn geval was dit alles niet één zomer lang, nee, dat ging gedurende het grootste deel van mijn schoolcarrière – en die was lang. Het één zal met het ander te maken hebben gehad.
Een mooie tijd was het zeker. Boordevol sweet memories, ook nu zijn alle betrokkenen van toen me nog even dierbaar.

Deze week ben ik weer aan zee. Diezelfde zee, met datzelfde strand en ongeveer dezelfde strandtenten. We wandelen met z’n tweeën langs de waterlijn. In de verte, tegen de duinrand, zie ik ze liggen, de knullen en de meiden, druk met hun vakantieflirts. Ik meen het te herkennen. Mooie tijd moeten ze hebben.

En ik? Hier en nu, samen met mijn geliefde. Ooit ontstond het tussen ons op dat strand, bestendigd in een cafeetje met de toepasselijke naam “Proeflokaal” in de nabij gelegen grote stad.
Nu lopen we hier, van tijd tot tijd hand en hand. Wisselen flarden van gedachten. Met woorden die inmiddels ònze woorden zijn, door de jaren heen gevuld met onze ervaringen. Die betekenen daardoor oneindig veel meer dan wat de Grote Van Dale voor die woorden verzonnen had. We zijn samen een grote-mensenleven verder. Met alle grote-mensendingen die er kunnen gebeuren erop en eraan.
De zon, de wind, het zand en het geluid van de golven voelen en klinken zeker nog naar opwinding, maar worden nu omgeven door iets veel groters, door geluk.
Maar geholpen heb je zeker, zee!