#73 Prikkelarm

22 november 2024
De sneeuw getrotseerd en me koud en nat gepresenteerd bij het Apeldoornse poppodium Gigant voor een “prikkelarm concert”.  Wat dat ook mocht zijn.
Helemaal al nieuwsgierig waarin de combinatie prikkelarm en New Cool Collective zou resulteren, had ik al tijden terug een kaartje besteld. Direct na de eerste aankondiging, om niet te riskeren dat prikkelarme spektakel te missen. Er waren tenslotte maar 30 kaarten beschikbaar.
Voordat ik op internet ook kennisgenomen had van de theorie over de inclusieve bezoekerservaring die een prikkelarm belooft te zijn.  Woorden die mij in algemene zin niet direct in het hart raken. Net zo min als de belofte dat cultuur verbindt en de veerkracht, welzijn en zingeving vergroot. Kom op, ik zie uit naar een feestje, prikkelarm, dus alsjeblieft helemaal  niet dat soort woorden. De formule was me nieuw en nogmaals, ik was vooral ook benieuwd hoe die vorm zou krijgen met een achtmansband – waaronder twee percussionisten en een slagwerker. NCC houdt zich immers zelden in en pleegt stevige planken te zagen van heel dik hout. Dat moest leiden tot vloeken in de prikkelarme kerk waar Gigant in was omgetoverd.

Het was binnen nauwelijks warmer dan buiten. Koud dus. Het concert was uitverkocht. De dertig stoelen (cabaretopstelling, met tafeltjes) waren in het donker rond het podium gegroepeerd, goed voor minder prikkels. Pal voor de muzikanten, het prikkelniveau weer in evenwicht.
Gauw nog een drankje gehaald voor op mijn tafeltje.
Saxofonist Benjamin Herman heette het exclusieve gezelschapje namens het orkest welkom. Ook het intussen meer dan 30 jaar bestaande orkest was onbekend met deze format. Eens moest de eerste keer zijn. De organisatie had Herman nog wel gevraagd ons te vragen niet te klappen, maar in plaats daarvan zonder verder geluid te maken met je handje te wapperen. Noem dat maar eens prikkelarm, die ijzige stilte tussen de nummers met z’n dertigen opvrolijken met wat handgezwaai. Maar dat ging wonderwel heel goed. Heerlijk zelfs, al die oorverdovende stilte tussen de muziekstukken door.

Wat de voorstelling betreft was het even wennen aan de Caraïbisch getinte muziek, een mix van ska, regea, salsa en Afrikaanse invloeden. Maar toen de oren daar eenmaal naar stonden, werd het zo’n golf van easy, mellow, relaxte sferen, dat je vooral behoefte kreeg aan een ligstoel bij je tafeltje. Op die heerlijke cadensen gaven vooral alt/tenorsaxofonist Herman en trombonist/trompettist/bugelaar David Rockefeller mooie soli ten beste. Genoten en even mijn prikkels geheel vergeten. Het concert werd afgesloten met een stuk geïnspireerd op het spel van de Senegalese saxofonist Thierno Koité; een feature voor Benjamin Herman. Hoe sfeervol, hoe intiem. Ondanks ons handgewapper verdwenen de mannen van het podium (hoe maak je zwijgend kenbaar dat een encore op haar plaats was geweest) en wij allen bleven met z’n dertigen in het donker, stil en onder de indruk nagenietend, achter. Mooi moment, alsof ook dat bij de voorstelling hoorde. We hadden eerst onze prikkels weer te verzamelen.
Schot in de roos, deze format. Spannend en raak. Een voorstelling ontdaan van alle poespas, sober, met de focus geheel op de muziek. Hoe muziek die toch eigenlijk gemaakt is om op te dansen, heel intiem kan klinken. Zo kon ik goed de vrieskou weer in.

New Cool Collective bestaat uit saxofonist Benjamin Herman, trompettist David Rockefeller, gitarist Rory Ronde, pianist Willem Friede, bassist Leslie Lopez, drummer Joost Kroon en de percussionisten Frank van Dok en Jos de Haas.