#71 Heen en weer

27 oktober 2024
De IJssel kruisen is een aangename ervaring. Licht meanderend, klassieke uiterwaarden, dammetjes uit de oever stekend. Of, bij hoog water, alleen dat water en dan is al dat zomerse compleet verdwenen. Een latente drang was mij binnengeslopen om de rivier eens op een andere wijze over te steken dan via een brug. Dus niet zo hoog boven al dat aangename uitzicht en helemaal niet zo haastig. Van bezoekjes aan Deventer wist ik het bestaan van een veerpontje, pendelend tussen de stad en een parkeerplaats. Dat voelde toch meer als een onderdeel van de besognes van de dag, te druk doorgaans ook om de overtocht ten volle binnen te laten komen. Dat moest ik toch ook eens anders doen: echt varen, inschepen om vervolgens in volle berusting de omgeving in me op te nemen, de voortgang te ondergaan en niet in de laatste plaats om te bedenken wat te doen als de platbodem water zou maken en gezwind naar de diepte zou verdwijnen. Om nog maar te zwijgen van een aanvaring met de reguliere binnenvaart, met zo’n aak die tot de randen vol beladen is met grint of zand. Die kunnen immers niet even stoppen of een uitwijkend bochtje maken. Die vervolgen hun vaarroute. Aan de schipper van de veerpont om zijn oversteek goed te timen.

Dat wilde ik meemaken. Heen en, na een kort intermezzo van wat dan ook, weer. Over waar dat zou kunnen geeft internet de gewenste informatie. Op veerponten.nl lees je over veren uitsluitend voor voetgangers, voor voetgangers en fietsers, en voor met auto’s erbij. Ook interessant: zelfbedieningsveren, al dan niet met kabel of ketting, met handkracht, elektrisch aangedreven of op zonne-energie, motorveerboot of zelfs als zeilboot, er valt te kiezen uit zo’n 300 veer-plekken. Maar niet overal heb ik wat te zoeken, het ging mij erom de IJssel te kruisen. Ik koos voor het Olsterveer, van Welsum naar Olst, waar beide zijden van de rivier merkwaardigerwijs tot Overijssel blijken te behoren. Anno 1469, sindsdien alleen bij gelegenheid van WOII tweemaal gezonken. Daar moet het dus redelijk veilig kunnen.

De onderneming voldeed aan alle verwachtingen. Het betreden en verlaten van het schip hoorde tot de meest kritieke momenten: het beweegt, schuift, kraakt en piept, maar eenmaal midden op het platform mag de vaart beginnen. Laag op het water langzaam afscheid te nemen van de vertrekplaats en opkoersen naar het brede water. Gaat goed, is mooi, heerlijk, maar gaat voor mijn gevoel toch nog wat te haastig. Binnenvaart in het vizier, maar op veilige afstand. Goede schipper heb ik getroffen. De overkant nadert nu snel. De rijplank (heel onrustbarend in het Engels ‘ramp’ genoemd) schuift over het beton van de aankomstkade, we zijn er. Dat kostte € 0,60. Retourtjes hebben ze niet, maar met m’n bankpas betalen lukt prima, dat kan terug dus net zo gemakkelijk. Olst had mij weinig te bieden, het centrum was voor Olstenaren vermoedelijk toereikend maar voor wie van verder komt niet echt aantrekkelijk. Overigens, Welsum doet daar in dit opzicht weinig voor onder. Maar het ging om de oversteek; na het heen, kon het nu dus naar weer.

En als de pont dan weer zijn weg zoekt door het ruime sop

Dan komen er werktuiglijk gedachten bij me op

Zo denk ik dikwijls over het geheim van het bestaan
En dat ik op de wereld ben om heen en weer te gaan

Wij zien hier voor ons oog een onverbiddelijke wet

Want als ik niet de veerman was dan was een ander het

En zulke overdenksels heb ik nu de hele dag

Soms met een zucht van weemoed, dan weer met een holle lach

Mooi hè, van Drs P.
Oversteken bekoort, zelfs al keer je daarna gewoon weer terug.