#66 een Cameo-moment

30 juli 2024
‘A cameo appearance, also called a cameo role and often shortened to just cameo, is a brief guest appearance of a well-known person or character in a work of the performing arts.’
Zo voelde ik mij wandelend door de HEMA waar ik ooit, een kleine vijftig jaar terug, best vaak was geweest. Alsof ik in een oude vertrouwde speelfilm binnentrad.
Alles was anders, behalve de plaats van de winkel. In een Hoofdstraat waar ook alles verder anders was en er alleen nog voetgangers welkom waren.
‘These roles are generally small, many of them non-speaking ones, and are commonly either appearances in a work in which they hold some special significance (such as actors from an original movie appearing in its remake) or renowned people making uncredited appearances’, vervolgt Wikipedia in haar uitleg over cameo roles.

Ik kwam erop door Don Draper (gespeeld door Jon Hamm), de creative director in de serie Mad Men. Wat daar verder ook van zij, ik voelde mij altijd behoorlijk verwant met dat wereldje dat zo treffend gepositioneerd was in de jaren ‘60. Roken en drinken tijdens het werk was de gewoonste zaak van de wereld, sterker nog, zonder dat ging het niet. Zo ging het ook in een van mijn eerste banen, weliswaar wat later, in de jaren ’80, maar toen golden daar die condities nog onverkort.
Voor alle duidelijkheid, twee banen verder waren de drank en het roken op kantoor geheel verdwenen en ook ik kijk daar nu met andere gedachten op terug.

Hadden wij afgelopen week Unfrosted, een simpele comedy uit mei 2024, opstaan en kwamen daar ineens Jon Hamm en John Slattery in hun oude rollen van Don Draper en zijn Mad Men-collega Roger Sterling het scherm binnengelopen. Een enkele minuut verkleurde de film naar een andere setting en een voor mij andere tijd. En weg waren ze weer. Wat je noemt cameo roles.

De gevel van de HEMA was er ongeveer nog zoals ik mij herinnerde.
Maar hoe het er vanbinnen uitzag was anders, ook al zal er aan het Hema-concept niet al te veel veranderd zijn. Maar er was geen enkel gevoel van herkenning. Helemaal al niet door die twee roltrappen midden in de zaak, nu een vertrouwd concept, maar toen was dat beslist nog niet. Alles was echt anders. Als een nieuwe film dus.
Ik keek rond en aan de zijkant was er een trap. Een ouderwetse, royale trap van glimmend, gelig natuursteen. Ineens was daar mijn moment van vijftig jaar terug.
Die trap was van toen, diezelfde steen, diezelfde kleur. Ik stond op een stenen vloer als vijftig jaar terug. Misschien wel diezelfde vloer.
Het moment was er even, van terug in de tijd. Dit was er nog, hier had ik gestaan en gelopen. Ik liep even in mijn eigen film, een gastrol in een geheel andere context. Een cameo-moment.

‘Kom, we gaan nog even naar boven,’ zei mijn vrouw en ze begaf zich richting roltrap.